TECHNOKULTURA I JEJ MANIFESTACJE ARTYSTYCZNE. MEDIALNY ŚWIAT HYBRYD I HYBRYDYZACJI

Piotr Zawojski          

Technokultura i jej manifestacje artystyczne. Medialny świat hybryd i hybrydyzacji.

Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego. Katowice 2016.

 

 

Hybrydyczność to jedna z najważniejszych dziś kategorii, wokół której staram się tworzyć własną wykładnię technokultury w epoce postdigitalnej. Rozpoczynam swoją wędrówkę po tym świecie od naszkicowania licznych dylematów związanych z określeniem miejsca sztuki i artystów w ciągle zmieniającym się kontekście implikowanym przez rzeczywistość bio-techno-logiczną. Ta zaś kształtowana jest przez coraz bardziej znaczące, by nie powiedzieć dominujące, tendencje, które konceptualizowane są w myśleniu posthumanistycznym i transhumanistycznym.  

Artyści nowych mediów, posługując się instrumentarium współczesnej technologii oraz odwołując się do zdobyczy nauki, nieustannie eksperymentują wykorzystując nowe narzędzia kreacji w celu interpretowania rzeczywistości technokulturowej. Triada: sztuka – technologia – nauka oraz kolejna triada: sztuka mediów – sztuka nowych mediów – sztuka postmediów to istotne punkty orientacyjne dla moich eksploracji badawczych, w których próbuję opisywać najważniejsze procesy artystyczne i kulturowe w obszarze praktyk i dyskursów teoretycznych świata mediów.

„Po mediach” i za pomocą postmediów tworzone jest współczesne oblicze postdigitalizmu, w którym głębokie remiksowanie staje się jedną z podstawowych praktyk współczesnych artystów, ale też każdego uczestnika  cyberkulturowego świata. Praca nowych mediów, czy może lepiej rzecz ujmując – nasza praca z nowymi (post)mediami, jest przykładem niekończącego się work in progress. Prezentuje go trzecia  część książki, w której przedstawiane są różne strategie artystyczne wybitnych twórców sztuki nowych mediów, pokazujących w jak różny sposób można działać w polu sztuki nie rezygnując z ambicji naukowych, poznawczych, badawczych i filozoficznych. Ken Goldberg, Stelarc, Christa Sommerer i Laurent Mignonneau, Ryoji Ikeda oraz wielu twórców, których prace prezentuję w ostatnim rozdziale poświęconym  sztuce hybrydycznej, reprezentują różne tendencje i kierunki w sztuce mediów, ale jednocześnie są tylko punktem wyjścia do rozważań zdecydowanie przekraczających granice ich twórczości. Zastanawiam się bowiem nad statusem sztuki nowych mediów, technosztuki, sztuki hybrydycznej, którą należałoby uznać za najbardziej symptomatyczny przejaw zmian w obszarze sztuki mediów, choć przekraczanie granic gatunkowych, rodzajowych (analogowe – cyfrowe, media tradycyjne – nowe media), transdyscyplinarność i transmedialność to cechy ją definiujące. Staram się dokonać w tej książce rewaloryzacji czy też dowartościowania współczesnej sztuki wykorzystującej najnowocześniejsze technologie medialne, ich cechą wyróżniającą jest obecnie to, że dominują w nich hybrydy, hybrydyczność i procesy hybrydyzacji, choć w istocie chodzi mi o coś więcej. O spojrzenie na współczesną technokulturę przez pryzmat działań artystów, którzy często traktowani są jako margines i balast przemian technologicznych – w istocie natomiast znajdują się w prawdziwej awangardzie cywilizacyjnych i kulturowych przemian współczesnego świata.

Technokultura i jej manifestacje

Zapisz